عترت صامت

بسیاری از ما تا موقعی که دیپلم گرفتیم (۱۲ سال) مثل بسیاری از هم کلاسی‌ها و هم مدرسه‌ای‌های خود و علی رغم بالا بودن معدل، حتی قادر به خواندن از روی قرآن نبودیم. اما کافی است در یک مجموعه قرآنی به حفظ و قرائت قرآن مشغول شویم. خواهیم دید که در مدت کوتاهی کل قرآن یا بخش مهمی از آن را حفظ نموده‌ایم و با ترجمه و تفسیر آن تا حد بسیار زیادی آشنا شده‌ایم و در قرائت قرآن نیز به مراحل بسیار خوبی (تجوید تکمیلی و صوت و لحن) رسیده‌ایم.

به عبارت بهتر تفاوت تدریس معلم قرآن در آموزش و پرورش با مربی قرآن در مساجد و نهاد‌های قرآنی زمین تا آسمان است!

آنوقت حقوق یک معلم قرآن کریم در آموزش و پرورش با یک مربی و فعال قرآنی در خارج از مدرسه را مقایسه نمایید.

هر چند که زحمات معلمان قرآن قابل تقدیر است و نقدی هم به حقوق آنان نداریم اما نباید اجحافی که در حق یک مربی قرآن صورت می‌پذیرد را نادیده گرفت. آن هم مربیانی که غالباً از حافظان و مأنوسان قرآن کریم هستند و متواضعانه و خالصانه و بدون هیچ چشم داشتی فی سبیل الله رایگان و یا با اندک حقوقی که کارفرمایان فرهنگی به آنان می‌دهند تعداد زیادی متخصص قرآنی را در بازه زمانی بسیار کم به جامعه تقدیم می‌نمایند.

بعضاً دیده شده برخی از معلمان آموزش پرورش و حتی اساتید دانشگاه‌ها(بخصوص رشته‌های غیر دینی) پایبندی خاصی به موازین شرعی و اخلاقی ندارند ولی اکثر مربیان قرآن کریم ذوب در قرآن و عترتند و تمام هم و غمشان انس با ثقلین شریفین و تبلیغ و ترویج آموزه‌های دینی است.

نکته دیگری که قابل ذکر است مسأله محتوای درسی است که در آموزش و پرورش با آموزه‌های اسلامی گزینشی برخورد می‌شود و بسیاری از مفاهیم حذف می‌گردند ولی در خارج از مدرسه مربیان قرآن با روشی تخصصی و منطقی کلیه مباحث و علوم قرآنی را در اختیار دانش‌آموز قرار می‌دهند و بیش از پرداختن به موضوعات قرآنی، شیوه استخراج مفاهیم و آموزه‌های قرآنی و شیوه تحصیل علوم قرآنی همچون حفظ، قرائت و مفاهیم را آموزش می‌دهند.

لذا جا دارد تا از شیوه آموزشی مربیان قرآن کریم در آموزش و پرورش و آموزش عالی بهره‌ها برد و این محقق نخواهد شد مگر اینکه مساجد ما قرآن محور، تعلیم و تربیت ما خانواده محور و مدارس ما مسجد محور گردد.